Als je een zorgenkind hebt, een anders-dan-anders kind, herken je misschien de paniek die je voelt bij de zoveelste afwijzing, het volgende overleg of de keer op keer uitgesproken ‘zorgen’ die iedereen heeft. Leuk wel, zo’n extra stukje trauma.

Laatst bracht ik mijn dochter naar de opvang. Kneiterleuke plek trouwens, helemaal een buitenspelen in de modder terwijl je een boomhut bouwt sfeertje. Hoe dan ook, iemand daar had een vraag voor me. Niets belangrijks, of ik mijn dochter net effe op een andere manier wou brengen. Maar ik stond meteen te trillen joh. Alsof het een of andere super zware boodschap was in plaats van een vriendelijk verzoek.

Weet je wat dat is? Dat is een trauma reactie. Dat je systeem ingesteld is op afwijzing en noodgevallen en dat alles dus kneiterhard binnen komt. Hoe ik aan zo’n gestrest systeem kom? Mijn kinderen zijn niet volgens de standaard. Ze vallen niet netjes binnen het smalle gebied van “normaal”. Hoe durf ik!

Zo gaat dat als je een ‘moeilijk’ kind hebt. Een kind wat zich niet netjes aan de opgestelde tabellen en grafieken houdt. Dan wordt je als ouder op het matje geroepen. Voor een ‘gesprekje’ of een ‘overleg’. Al snel heb je meer en meer van die afspraken en voor je het weet zit je om de haverklap in een MDO (Multi Disciplinair Overleg. Dat je van een hele hoop mensen te horen krijgt wat er allemaal fout gaat, zeg maar.)

Tijdens al die overleg momenten krijg je als ouder klap na klap. Het gaat niet goed met uw kind, wij hebben zorgen, er moet nu echt wat gebeuren, uw kind is weer afgegleden, er is een incident geweest. Beste ouder, wij zijn handelingsverlegen en dat is uw probleem.

Op de oppervlakte roept men dat we allemaal het beste willen voor het lijdend voorwerp…oh…eeehhh….we bedoelen het kind natuurlijk. Op de oppervlakte is iedereen, zeker als de ouders zich (nog niet) verzetten, zo sympathiek en meelevend. De diepere boodschap is duidelijk: Er is iets mis met uw kind. Uw kind is gewogen en te licht bevonden. Jouw kind is niet goed genoeg.

Knappe ouder als je van al die afwijzing geen trauma van oploopt.

Nou ja, en daar zit ik dus. Met een op afwijzing ingesteld stress systeem wat afgaat bij elk ‘gesprekje’. Ook als er niets aan de hand is. Ben ik overigens niet de enige in hoor. De marges van “normaal” worden smaller en smaller dus vallen er meer en meer kinderen buiten. Wat dus steeds meer ouders oplevert waar de stress uit de oren komt.

Natuurlijk is dit verhaal maar een klein stukje van het hele, snotgruwelijke, proces. Naast de constante negatieve boodschappen zijn er ook de vele afspraken, verslagen, emails, zorgen om geld, zorgen om de toekomst, en, laten we dat vooral niet vergeten; de zorg voor een kind wat verdorie prima door heeft dat hen de grond in wordt geboord!

“Het systeem aanpakken” is het nieuwe toverwoord binnen jeugdzorg. In theorie is dat een mooi idee. Dat een kind geen eiland is maar onderdeel van een systeem, een omgeving, die in zijn geheel ondersteund dient te worden om dat kind op de maatschappelijke rit te helpen.

In de praktijk werkt het helaas niet zo gesmeerd. Ouders zijn nog best een belangrijk deel van het systeem om een kind heen en worden door de huidige gang van zaken eerder overbelast dan ondersteund. Ze worden schrikbarend vaak als makkelijke zondebok aangewezen. Dat werkt soepeler dan, bijvoorbeeld, het complete onderwijs systeem aanpakken of, noem eens een zijstraatje, het mogelijk maken dat ouders minder werken zodat ze de zorg voor hun kinderen niet gedwongen uit besteden aan onderbetaalde pedagogisch medewerkers. Dat zou pas echt het systeem aanpakken.

The post Constante afwijzing; Hoe ouders van een zorgenkind in de stress schieten. appeared first on DolleMoeder.