We kennen ze vast allemaal wel. Die opvoed tijdschriften en websites die schrijven dat als je hún stappenplan volgt dat jouw satansgebroed veranderd in het lieve engeltje waar je volgens pinterest recht op hebt. Die stappen vallen in drie categorieën: onhaalbaar (zorg dat je nooit, maar dan ook nooit haast hebt.), onzinnig (zorg dat je kind zijn lievelingskleur aan heeft) en  ok, dit is wel handig  (geef je kind keuzes).

Uiteraard beweert ieder artikel weer wat anders en kan je jezelf tureluurs stappen voordat je beseft dat het niet werkt.

Tja, en dan? Nou dan heb je dus af en toe een boze peuter. En die boze peuter gebeurt dus ook af en toe op een wel hele publieke plek (Hallo Jumbo!).

Punt van die artikelen is dat ze verwachting scheppen. De verwachting dat een boze peuter niet hoeft, dat je, mocht jouw peuter dus een keer uit haar romper schieten, het eigenlijk  jouw schuld is, want er was immers een stappenplan.

Even iets heel anders. Er zijn ook opvoedtijdschriften voor volwassenen. Zo noemen we ze niet natuurlijk, maar tijdschriften voor hippe vrouwen en fitte mannen zijn dat stiekem wel. Toch staan daar niet zo veel artikelen in over het voorkomen van driftbuien bij jezelf. Wel eens iets over het belang van je gevoelens uiten, of even lekker afreageren. Grappig, dat we bij onszelf het belang zien van boze gevoelens op een veilige manier uiten…..

Ik heb ook wel eens een driftbui. Meestal zo tegen het einde van de dag, als ik al iets te veel gedaan heb en nog vanalles moet. Of als er iets gebeurt waar ik echt niet tegen kan. Dan ben ik wel eens boos, en dat moet er uit. Maar bij ons heet dat dan anders, want driftbui klinkt nogal…nou, denigrerend eigenlijk.

Grofweg rond het tweede levensjaar is er een periode waar het begrip van taal vele malen groter is dan het vermogen om taal te uiten. Oftewel, ze begrijpen je, maar kunnen zich niet begrijpbaar maken. Kan je je voorstellen hoe frustrerend dat is? Bedenk maar eens hoe vervelend het kan zijn om niet op een cruciaal woord te komen.

Komt nog eens bij dat rond diezelfde tijd de passieve fase van een kind over is. Ze willen actief zijn, eigen keuzes maken, zelf ontdekken. Dat past helaas niet in onze wereld. Want we moeten dingen doen, en we vinden alles eng en het moet er ook nog een beetje leuk uitzien ja!

Kortom: we willen vanalles van een kind wat geheel begrijpt, maar nog niet duidelijk kan maken, dat haar behoeftes echt heel ergens anders liggen. En zie dan nog maar eens rustig te blijven als peuterende wereldburger.

Ik stel voor dat je niet uit alle macht gaat proberen om driftbuien te voorkomen. Niet dat je het moet gaan uitlokken ofzo. Het is echt wel handig om wat mee te bewegen met je kind. Hoe minder star je bent, hoe minder er is om tegen af te zetten.

Maar als we nu eens met zijn allen gaan accepteren dat mensen soms gewoon boos zijn, of verdrietig, of gewoon ontzettend teleurgesteld? En dat die gevoelens er soms op een onhandige plek uit komen.

Bij deze heb ik ook een stappenplan. Wat te doen bij een driftbui?

Stap 1:  Bedenk of je dit een vreemde is of een bekende.

Stap 2:  Als het een bekende is, begin met troosten, als het een vreemde is, bied hulp aan.

Dat is het, er is geen stap drie en dit plan werkt voor alle leeftijden en in alle situaties.

Het probleem van al die opvoedblaadjes is dat ze een verwachting van perfectie wekken. Waarbij dan ook nog eens een standaard wordt gecreëerd die lang niet altijd klopt.

Artikelen zijn hartstikke leuk en soms ook heel behulpzaam. Ik schrijf ze immers zelf. Maar persoonlijk zie ik liever een stuk over hoe ik mijn peuter kan helpen met haar emoties, dan hoe ik ze kan voorkomen.

The post Hoe kan je een peuter driftbui voorkomen? appeared first on DolleMoeder.