Ik als peuter, met moeders en baby zusje.

Ik heb dus twee moeders. Maar ik heb ook een moeder en een vader. Heel tegenstrijdig allemaal. Als mensen naar mijn familie vragen is mijn reactie steevast “Heb je even?”.

Ok, kort overzicht: Ik ben de dochter van een lesbisch stel. Dat was heel leuk. Minder was het toen ze uit elkaar gingen (heel vriendelijk en ik was al een puber, dus uiteindelijk viel het best mee). Eentje bleef alleen, de ander ging (voor de afwisseling) maar eens aan een vent. Die man is dus mijn vader geworden.

Een aantal jaar geleden is mijn moeder (degene zonder vent) overleden. Dat was niet fijn, gaan we nu niet verder op in.

Verder heb ik het een en ander aan zussen, geen enkele gelijk en allemaal anders aan mij verwant. Gaaf joh!

Hoe dan ook, ik kreeg en krijg vaak vragen over mijn ouders. Het leek me dus wel leuk om de meest gestelde op een rij te zetten. Met antwoorden natuurlijk, anders heb je er nog niets aan.

Nee.

Het is een vrij traditioneel verhaal eigenlijk. Ze werkten op dezelfde plek (kindertehuis). Toen is er iets gebeurt met rozen en chocolade en de relatie was een feit. Precies weet ik het niet, ik was er niet bij. Ik ben pas geboren nadat ze een aantal jaar bij elkaar waren.

De ene vrouw wou zwanger worden, de ander niet. Dus dat kwam wel mooi uit. Via kunstmatige inseminatie en een donor kwam ik er. Ik weet wie mijn donor was, maar heb geen contact meer met hem.

Dat vind ik altijd de meest vervelende vraag. Ik snap wel wat er mee bedoeld wordt hoor, maar de vraagstelling is nogal kwetsend. Ze zijn namelijk beide mijn echte moeder. Ze waren er bij toen ik mijn eerste adem nam, ze hebben mijn vieze billen verschoond, ze zijn s’nachts wakker geweest en hebben mij mijn eerste woordjes horen zeggen.

Maar goed, wat er gevraagd wordt is wie mij gedragen heeft en hoe je dan die andere kan aanduiden. De niet zwangere moeder wordt vaak de mee-moeder genoemd. Dat vind ik een mooie term. Voor de ander kan je biologische moeder gebruiken. Wie wie is, is in deze context niet belangrijk.

Nou, eeehh, nee. Niet echt nee. Ik ben opgegroeid met twee geweldige ouders, die er altijd voor me zijn en ontzettend veel van me houden. Ik heb het geluk gehad van een prachtige, warme en rijke jeugd. Dat dat helaas een privilege is, was ik me al heel jong van bewust. Dat er in ons huis toevallig geen piemelbezitter woonde was voor mij maar een kleinigheid.

Jawel hoor. Een diep besef dat wat anderen raar vinden meestal heel gewoon is voor de mensen die het meemaken. Dat ‘raar’ dus eigenlijk niet echt bestaat.

Verder kan ik vragen naar iemands moeder en eigenlijk beide ouders bedoelen. Het heeft wat langer geduurd voordat “vader” in mijn spreektaal kwam. Oh, en ik noem mijn ouders bij hun voornaam. Dat is geen teken van afstand, dat is gewoon praktisch. Vroeger riep je “mamma” als het niet uitmaakte en een naam als je een specifieke ouder nodig had.

Ook zou het zomaar kunnen dat mijn feministische inslag iets te maken heeft met opgroeien tussen sterke vrouwen.

Ja, natuurlijk was er een verschil. Het zijn twee heel verschillende vrouwen. Ze hadden beide een geheel eigen manier van moeder zijn, wat elkaar heel mooi aanvulde. Maar dat is eigenlijk niet wat hier gevraagd wordt. In de lompere vorm wordt me gevraagd of ik toch niet van de een meer hou dan van de ander. Niemand die dat ooit zou vragen bij hetero ouders, maar goed.

Mijn biologische moeder zei het altijd heel leuk tegen mij en mijn zusje: “Ik hou van jullie allebei het meeste.” Er is, in dit soort situaties, geen rangorde. Je houdt van elk van je kinderen met heel je hart en zo houden je kinderen van jou.

…..ja….die vraag dus. Mensen die een cisgender hetero gecentreerd wereldbeeld niet los kunnen laten. Of even in simpele woorden…ze waren beide ‘het vrouwtje’, dat is namelijk het punt van een lesbische relatie.

Door mensen in dit soort categorieën weg te zetten ga je voorbij aan hun unieke persoonlijkheden. Dat is totaal los van hun geaardheid en met wie ze samen leven. Ook in hetero relaties zou er veel gewonnen worden als we die rollenpatronen weglaten.

Ik kijk enorm goed terug op mijn jeugd. Ik heb niets gemist en veel gekregen. Dus ja, ik ben er enorm voorstander van als twee mensen, ongeacht hun geslacht, in liefde een kind krijgen als ze dat willen. Het idee dat een kind een vader en moeder nodig heeft is totale onzin. Een kind heeft een stam nodig, mensen die dichtbij staan en blijven. Wie die mensen precies zijn maakt echt geen reet uit.

Het enige waar ik op tegen ben, en gelukkig gebeurt het niet meer, is anonieme donatie. Ik heb van dichtbij gezien dat het belangrijk is om te weten waar je in genetisch opzicht vandaan komt. Hoe die behoefte zich uit is voor iedereen anders, maar elk kind hoort zelf die keuze te hebben.

Als laatste wil ik me richten tot het jonge homo stel. Twee mensen die misschien overwegen om kinderen te nemen.

Laat je vooral niet aanpraten dat je iets verkeerd doet of je kind iets ontzegd. Hou van elkaar en hou van de kinderen die komen, hoe ze dan ook komen. Dat is uiteindelijk het enige wat er toe doet.

The post Ik heb twee moeders; vragen aan de dochter van een lesbisch stel. appeared first on DolleMoeder.