Zorg maar dat je hard werkt kindje. Dan ben je succesvol. Goed je best doen zodat je een mooi school advies krijgt. Want anders kan je geen goed diploma halen en krijg je later geen goed werk. Oh, en als je denkt dat het nu zwaar is, nou, maak je borst dan maar nat. Op de middelbare school is het veel zwaarder hoor, oh en dan is je vervolgopleiding natuurlijk nog veel heftiger. Maar het allermoeilijkste is toch wel die baan. Da’s pas hard werken joh. Kijk maar naar mij, ik sta elke dag moe op. Kan geen koffie tegenop. Dus doe als ik, werk maar hard kindje, en zorg dat je succesvol bent.

Mocht je het nog niet door hebben; dit is een rant. Ik ben weer eens ergens boos over en ga dat ongenuanceerd de digitale ruimte in roepen, mogelijk (oké, heel waarschijnlijk) met een paar creatieve scheldwoorden. Als je dat niet ligt of je hebt dokter/advocaat/manager verwachtingen voor je kind dan is dit niet helemaal het stuk voor jou. Deze waarschijnlijk wel. Doehoei!

(Zijn ze weg? Oké, gaan we dan.)

Ik wil het over succes hebben vandaag. Of beter gezegd, over een kind wat succesvol opgroeit. Een kind wat op een bepaald soort maatschappelijk traject gezet is en met dreigementen en gaslighting van doel naar doel wordt gejaagd. En ja, dat zijn vrijwel alle kinderen.

Succes is een woord wat een hoop context nodig heeft. Wat is succes? Het halen van je doel. Ja, welk doel dan? Wat is het doel van opvoeden? Is dat een succesvol kind? Hoe definieer je dat?

Nou, dat gaat, volgens onze maatschappij dan, nog best makkelijk. Diploma’s, inkomen en aanzien. Zeker die eerste twee kan je lekker goed meten. Want we weten allemaal dat iemand met twee bachelors, een master en bovenmodale geldkraan het hartstikke goed doet. Die zijn massaal kneitergelukkig en lopen de snotgandse dag zingend en huppelend door de straten.

Nou ja, nee dus. Hoogopgeleide en rijke mensen zijn echt lang niet allemaal gelukkig. Begrijp me niet verkeerd hoor, schijnbaar hebben laagopgeleide mensen meer psychische problemen , maar de verschillen zijn nou niet zo groot dat een universitair diploma geluk garandeert.

(En kunnen we het terzijde even hebben over de pikverdomd stomme termen “laag- en hoogopgeleid”. Wat een kloterig elitair gedoe is dat. Soort modern kaste systeem. Ik zie nog voor me hoe de moeder van een schoolgenootje midden op het schoolplein losging op haar kind wat een ‘laag’ schooladvies had gekregen. “Iemand moet toch het laagste advies hebben, mam!” “Ja, maar niet jij!”

Zullen we het bij praktisch en theoretisch geschoold houden en nu eindelijk eens erkennen dat de loodgieter belangrijker is dan de regionale soft cases manager?)

Weet je wat ik denk dat het gevolg is van die succes drang? Burn outs, midlife crisissen, depressies, een flinke hoop verslavingen en vooral een hoop ongeluk. Ik denk dat de meeste mensen op dat schooladvies-diploma-goedebaan spoor zichzelf op een gegeven moment kneiterhard tegenkomen en vervolgens ofwel bij een dure loopbaancoach ofwel bij een gratis sociaal werker op de bank liggen uithuilen. (Dat het even heel duidelijk mogen zijn dat er niets mis is met op een professionele bank uithuilen. Waar ik boos over ben is dat het zo ontzettend vaak nodig is.)

Weet je wat “succesvol” nou eigenlijk betekend? Productief. Dat is het hele trucje. Dat is wat we verschuilen achter taal als “mooie baan” “loopbaanzekerheid” en “succesvol”. We willen productieve burgers die lekker geld verdienen en vooral uitgeven om een economie aan te jagen die als een idioot van een berg af holt.

We willen een bevolking die zich grotendeels minderwaardig voelt (want zogenaamd ‘laagopgeleid’) en die leegte vult met Ikea kussens en auto accessoires. Met natuurlijk een kleinere bovenlaag die hun succes dienen te bewijzen met matching ANWB regenjassen en een extra tripje naar de Franse kust.

We hebben een systeem opgebouwd waarin je waarde direct gerelateerd is aan je productiviteit. Aan hoeveel van je inkomen je braaf weer kan terugpompen in de economie zodat uiteindelijke een hele kleine groep mensen daar zo rijk van worden dat ze van gekheid niet meer weten wat ze met als dat geld moeten doen. Vind je het heel raar dat ik weerstand voel om mijn kind daar in mee te duwen?

Weet je wat ik wil voor mijn kinderen? Dat ze gelukkig zijn. Punt, stop, klaar. Dat is wat ik wil. Ik heb geen enkele verwachting over de invulling daarvan. Geluk, (zelf)liefde, dat is wat ik ze wens, de rest komt wel.

Betekend gelukkig zijn dat mijn dochter minister van buitenlandse zaken wil worden? Prima! Ik help haar campagne voeren. Wil mijn zoon huisvader worden en verhalen schijven die hij gratis uitdeelt op Amsterdam Centraal? Geweldig! Ik pas wel op mijn kleinkinderen terwijl hij zijn ding doet.

Ze mogen bij me blijven, naar de andere kant van de wereld verhuizen, tien studies doen, nooit een diploma halen, een eigen bedrijf beginnen of achter een kassa zitten, het zal me allemaal aan mijn reet roesten. Ik wil geen zogenaamd succesvolle kinderen, ik wil gelukkige kinderen.

Laat me even ontzettend expliciet zijn: Het maakt me niets uit of mijn kinderen later een zogenaamde ‘goede baan’ of überhaupt een baan krijgen. Ja, dat lees je goed. We zien wel hoe de maatschappij tegen die tijd werkt en als we nog steeds onze levensbehoefte gijzelen tegen een geldprijs mogen ze lekker bij mij blijven. We komen er samen wel uit.

Gelukkig zijn is in onze maatschappij een revolutionaire daad. Diploma’s betekenen daar heel weinig in, aanzien is onzin en geld hoort secundair te zijn. Vive la révolution!

The post Is mijn kind wel succesvol? appeared first on DolleMoeder.